Een perfect kleurenpalet

Blogpost door: mijnkind
Geplaatst op: 11-03-2012 om 20:51

Wat boompjes op wat plankjes. Gebruik dit als openingszin van je column en menig wenkbrauw gaat zonder pardon de lucht in. Hang dit echter in hooggewaardeerde musea en bewondering is troef. Daar staan ze dan te gapen naar een wit doek met wat boompjes op wat plankjes, die kunstliefhebbers. En als bij toeval ontsnappen enkele 'ooh’s' en 'aah’s' uit hun licht- tot zwaar opengevallen monden. Het stadium van kwijlen nabij. Een erg natuurlijke reactie van dergelijke kunstfanaten, zo blijkt. Zeker als ze zich in hun vertrouwde habitat bevinden. Dat heb ik, na ettele bezoeken aan dat habitat -oftewel musea- ondervonden. Zo heb ik de kunst van het appreciëren van niks zeggende werken ondertussen al behoorlijk onder de knie.

Zo bezocht ik onlangs een museum waar Borremans’ nieuwste werk tentoongesteld werd. Zo’n dagje puur "plezier" mocht ik volgens mijn kunstliefhebbende vader absoluut niet missen. Het was een museumbezoek als een ander; met veel gepuf en draaiende ogen van mijn kant terwijl mijn papa geboeid een half uur wortel stond te schieten bij elk werk. Lekker boeiend, uiteraard.

Toen ik het hele gamma schilderijen en andere abstractheden al zo’n drie keer had doorlopen -en mijn papa zich ondertussen bij het vierde werk had geworteld- vond ik dat het tijd was om eens iets nieuws te proberen. Ik zou mij in de wereld van fervente kunstbewonderaars onderdompelen en kunst bewonderen als geen ander. Zoekend naar het ideale werk om mijn bewondering op af te vuren, nam ik me alvast een professionele houding aan. 
Mijn oog viel er meteen op. Hét ideale werk hing op een uitstekend gekozen locatie en zijn kleurenpalet was op zijn zachtst gezegd schi-tter-end. Eindelijk kon ik doen zoals ik anderen ontelbare keren had zien doen. Met mijn hoofd licht naar rechts gebogen, mijn mond nog nét fatsoenlijk open en een subtiel knikje stond ik te bewonderen. Ik voelde mij een pro.   


Jammer genoeg had mijn verwekker zich ondertussen ontworteld en kwam hij, met de blik van een heuse treurwilg, op mij af gestapt. Zijn boze blik ging van mij naar het hangend voorwerp en terug. Dat ik niet met kunst mag spotten, zo blijkt. Het was nochtans een mooi brandblusapparaat, met perfect kleurenpalet en zo.

Andere columns van mijnkind

• 

  TGIF!

  Tee, gee, ie, ef? Of is het tie, djie, aai, ef? Zoiets! Het betekent: Thank God It’s Friday! Wat ga jij dit weekend met je gezin doen? Ga je naar: Het Ridderspektakel? Op 18 en 19 augustus kunnen alle stoere ri...
  TGIF!

• 

  Een stel veel te smalle benen op veel te hoge hakken

  Veel te weinig stof rond veel te dunne lichaampjes van - vreemd genoeg niet al te mooie - meisjes. We kunnen er haast niet meer omheen: de modewereld. "Onverantwoord interessant" zou De Standaard het omschrijven. Laat ik het maar houden bij "onveran...
  Een stel veel te smalle benen op veel te hoge hakken