Lotje en Dorus, een doosje herinneringen

Lotje en Dorus, een doosje herinneringen Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 28-08-2012 om 19:42

Ruben Max en Mara genoten enorm van de vakantie. Lekker in de tent slapen, de hele dag gezellige dingen doen, andere kinderen ontmoeten. Regelmatig stond er een groepje kinderen aan onze tent, om te vragen of ze mochten spelen. Verstoppertje, een duik in het meer, zelfs een kampvuurtje!

Ook gingen we er zelf op uit. De bergen in, naar een mooie bergpas wandelen, een stadje bekijken. Zo ook een middag. Bij de receptie zat Lotje ons na te kijken. Tijdens deze wandeling vroeg Max zich af, waar hij toch dat kleine rode zakmesje had gelaten. Hij had het ooit van opa Duf gekregen. Er zat een ringetje aan, zodat hij het aan zijn broek kon hangen. Heel handig, voor als je een wandeling door het bos ging maken. Je weet nooit wat je tegenkomt. Na een schitterende wandeling door de bergen met fantastisch uitzicht kwamen we weer op de camping aan. Max begon meteen in zijn rugzak te zoeken. Waar had hij het zakmesje toch gelaten? Hij wist zeker dat hij het meegenomen had. Zoeken, zoeken, zoeken! En uiteindelijk kwam hij zijn tentje weer uit met... het rode zakmesje! Weer buiten hing hij hem meteen aan zijn broek. Zijn vriendje had al bij onze tent gestaan, toen Max nog aan het zoeken was. Hij was afgedropen, het duurde te lang! Maar Max zocht hem gauw op, met zijn rode zakmes aan de broek! Ze kregen meteen wilde ideeën, maar besloten een hut te gaan bouwen aan het eind van de camping. Kwam het zakmes van opa Duf mooi van pas.

Bij de receptie van de camping lagen foldertjes, met allerlei dingen die in de omgeving te doen waren. Mara had een hele stapel meegenomen. Op één van die folders was een prachtige waterval te zien. Je moest er een stuk voor door het bos wandelen, onderweg zou er een uitkijktoren zijn. Dat zag Mara helemaal zitten. Er zat wel een nadeel aan: de waterval was een flink stuk rijden in de auto. Ruben wilde eigenlijk liever op de camping blijven bij zijn vriendjes. Maar hij moest mee van zijn moeder. De waterval was aan de andere kant van de berg, dus we hoefden niet al te lang in de auto. Mara had in de spelletjestas gekeken, en er een paar voor onderweg meegenomen. Ook het spelletje bingo zat daarbij. Dan krijgt iedereen een velletje met symbolen erop, zoals een tent, een P, een meer en een verkeersbord van een camping. Terwijl we reden moesten we als we het voorwerp zagen, dat afkruisen. Wie het eerst alles afgekruist had, had gewonnen. Mara vond het superleuk om te doen. Ineens staarde ze voor zich uit, en riep plotseling: ”Hee, dit bingospelletje zat vorig jaar in onze kadootjestas! Nou is oma toch een beetje bij ons, hè mama?” vroeg ze. Nou het was me het dagje wel, met al die herinneringen.

Het was wel een fijne, maar ook een gekke vakantie. Niet naar opa bellen als ze aangekomen waren, niet opa die het gras maaide thuis, geen kaartje versturen vanaf de camping... Maar zo af en toe kwamen er ook fijne herinneringen naar boven. Van gedeelde vakanties, van oma’s lievelingsbloemen. Van de wandelstok van opa, waardoor hij makkelijk in de bergen kon wandelen. Wat fijn, dat ze met elkaar samen op vakantie waren. Alle tijd voor elkaar, voor fijne gesprekjes met elkaar. Het overlijden had het gezin Hartjes ook dichter bij elkaar gebracht!

Op de camping aangekomen was het weer een beetje omgeslagen. Regen! Gezellig kropen ze met z’n allen in de tent. Aan het tafeltje zat Mara te knutselen. Alle stiften lagen er en ze had allemaal mooie papiertjes, glittertjes, lintjes meegenomen. Ze wilde eigenlijk kaartjes gaan maken. Maar daarvoor was het papier te slap. En ze had bij het winkeltje kaartjes gezien van de camping zelf. Die vond ze ook wel erg leuk om te versturen. Naar opa Bram en oma Pien zeker! En de buren, en haar vriendinnen natuurlijk. Mara had vandaag in de auto bedacht, dat ze al die dingetjes die ze vonden en die haar herinnerden aan opa en oma, zou verzamelen. Dan wilde ze een mooi doosje knutselen waar het allemaal inpaste. Het gouden kettinkje kon er ook mooi in! En een oud kaartje, dat opa en oma hadden opgestuurd vanaf hun vakantie-adresje! Ook wilde ze er een mooie foto in doen. Ergens moet ze nog een foto in haar kast hebben, thuis, van haar en opa samen. Die zou ze er ook in doen. Maar ja, een mooi doosje om te beplakken had mama niet meegenomen... zo jammer. Maar morgenochtend als de kinderclub er was, stond er knutselen op het programma. Wie weet hadden ze daar een mooi doosje voor haar! En Max zou vast ook meegaan, dan kon hij zijn zakmes erin stoppen. Dan hadden ze allemaal een doosje vol herinneringen!

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen