Nou, ik ben gewoon irritant, juf

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 16-10-2012 om 19:53

Na een drukke dag in de klas belde na schooltijd de moeder van Kees. Ze stond al op mijn eigen to-do-lijstje trouwens. Want na een week was Kees weer op school. Kees was ziek geweest. We zaten dus in de kring, toen Kees doodleuk zei dat ie helemaal niet ziek was! Hhmmm, dacht ik. Een kind op deze leeftijd is meestal gewoon eerlijk. Zeker over zoiets als ziek zijn. Ga na schooltijd even met zijn moeder bellen. Kees had wel koorts gehad, en overgegeven. Maar moeder maakte zich een beetje zorgen over hem. Hij had van die dagen dat hij niet naar school wilde. Echt niet wilde. ‘Nou, ze vinden me toch maar gewoon irritant’, zei Kees. En daar belde moeder over. De laatste weken was Kees wel drukker dan ik van hem gewend was. Dit jaar nieuw op school, hij begint zich echt veilig te voelen, dacht ik. Dan laat je steeds meer van jezelf zien. Fijn, dacht ik, wat fijn dat hij dat laat zien en ook durft te uiten.

Kees heeft ADHD, zoals hij zelf erg vaak uitlegt aan de andere kinderen in de groep. Maar ja, denk ik dan, dat hebben er wel meer bij ons op school! Of kinderen die druk zijn in hun hoofd, die soms overlopen van alle prikkels op een dag. Een mooi moment om er eens wat meer aandacht aan te besteden, dacht ik enkele weken geleden. Accepteer jezelf zoals je bent. Waar ben je goed in? Het kinderkwaliteitenspel kan mooi helpen. Ook als we elkaar complimenten gaan geven. ‘Ik kan... ik ben... ik heb...’ Complimenten over persoonlijke dingen, karaktereigenschappen enzovoort.

Nu Kees in zijn hoofd had zitten dat iedereen hem maar irritant vond, bleef hij mooi even wat langer ziek. En ik was superblij, dat zijn moeder had gebeld, met dit soort achtergrondinformatie kan ik mooi wat.
Kees, die gisteren en vandaag erg ontvlambaar was, en om het minste of geringste boos wegstuiterde, zat gezellig naast me in de kring. ‘Hee, Kees, zo blij dat je weer terug bent bij ons. Hoe gaat het nu met je?’ De anderen keken hem aan. ‘Ik heb gisteren met je mama gebeld! En mama vertelde me iets waar ik erg van ben geschrokken. Weet jij waar het over gaat?’ Kees knikte van ja. Alle ogen waren op hem gericht. Iedereen keek aangeslagen. Wat zou juf nou gaan vertellen over Kees? Vast iets ergs. Thomas vroeg of hij bloed had. Jasper dacht dat hij straf had gehad van zijn ouders. Toen ik vertelde wat er in Kees’ zijn hoofd omging, zetten ze grote ogen op. Ik vertelde: ‘Nou, jongens, Kees denkt dat iedereen hem superirritant vindt. En daarom wilde Kees niet meer naar school. En daar ben ik wel heel erg van geschrokken, dat vind ik best erg’.

De volgende 10 minuten haakte ik in op de verschillende redenen waarom mijn kinderen nou op onze school zaten. Dat is niet voor niets natuurlijk. De een voor zijn geringe concentratie, de ander voor druk in het hoofd zijn, snel afgeleid. De een na de ander viel me bij. Heerlijk, die herkenning. Toen kwam ik weer bij mijn Kees uit. Kinderen op deze leeftijd zijn wel goudeerlijk. Dus het gedrag van Kees, dat ie af en toe heus wel irritant staat te stuiteren, niet te stoppen is, kwam wel naar voren. Dat vinden ze echt niet allemaal leuk. Maar het mooiste was, dat Kees inzag dat onze groep kinderen allemaal speciaal zijn. Maar ook dat we elkaar dus helpen. Dat we oefenen met te leren zeggen ‘Stop hou op, ik vind het niet leuk’. Dat we een ander soms even de ruimte geven, om zijn of haar energie kwijt te kunnen, om te ontladen. Maar... dat we elkaar ook accepteren zoals we zijn. Met leuke, fijne, maar ook minder fijne dingen. We oefenen spelenderwijs met in te leven in een ander. Zodat je leert te zien aan iemands gezicht bijvoorbeeld, dat hij of zij zich niet prettig voelt bij wat je doet. Zo’n mooi proces, om aan te sturen, te volgen. Nou was het Kees die zijn ogen uitkeek. Want voor we de pauze ingingen, bespraken we wie met Kees wilde spelen. Wat ze dan zouden gaan doen. Want alle kinderen waren het erover eens: Dat Kees daarom niet meer naar school wilde, dat hij dacht iedereen vind me stom en niemand wil mijn vriendje zijn, dat ging ze toch allemaal echt te ver. Wat een mooie ochtend hadden we samen. Kees keek enorm opgelucht en gearmd met Martijn liep hij naar het speelplein.

Juf Miriam

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen