Lotje de kat, de familie Hartjes gaat naar Mees Kees

Lotje de kat, de familie Hartjes gaat naar Mees Kees

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 30-10-2012 om 20:07

Het is herfstvakantie. Ruben Max en Mara zijn na de zomervakantie ieder weer gestart in hun nieuwe groep. De zomervakantie was genieten. Lekker met ons gezin samenzijn, nieuwe avonturen beleven. Op de camping, waar ook onze 'Lotje' bleek te wonen, hebben we samen weer een flinke stap vooruitgezet, na de moeilijke periode van het verlies van opa, oma en natuurlijk onze eigen Lotje. Zo af en toe komt ons verlies hard naar boven. Op onverwachte momenten. Van die momenten die je niet ziet aankomen en daarom juist erg hard binnenkomen. Zo is het leven. Met ups en downs, met mooie momenten, soms vol emoties, die in ons gezin hebben gezorgd voor een hechte band met elkaar. Een band die zich de afgelopen maanden alleen maar heeft versterkt.

Ook voor leerkrachten is het goed om zich in te leven in de belevingswereld van de kinderen die je voor je hebt. 'Ja, natuurlijk!' denk je dan. 'Dat doe ik toch?' Maar neem je echt daadwerkelijk de tijd om achter het gedrag van je leerlingen te kijken? Het gedrag, dat is wat ieder kind laat zien. Teruggetrokken, ongeconcentreerd, superbeweeglijk, met een kort lontje ... noem maar op. Iedere ouder, iedere leerkracht, zou de tijd moeten nemen om even achter het gedrag te kijken. De oorzaak van gedrag ligt soms in een onverwachte hoek.
Mees Kees, een beginnende leerkracht, in de film een stagiair, heeft wellicht nog niet zo’n goed idee hoe hij zich als mees moet gedragen, hij heeft wel ontzettend goed in de gaten dat het bij kinderen gaat om het krijgen van een vertrouwensband. Dat je veilig voelen een basis is, die je ieder kind gunt. Dat regels er zijn om vanaf geweken te worden, niet om enkel maar regels te hebben. Dat onderwijs kinderen moet boeien, ook op ontwikkeling gericht dient te zijn! Dat groepsvorming de basis is, om ook lekker in je vel te zitten, en het leren hen ook beter af gaat. Mees Kees, een aanrader voor iedere leerkracht, maar ook voor ouders een eye-opener!

'Mam, zullen we morgen naar de film?' roept Max. Hij heeft het al dagen over de film. Hij wil naar de film van Mees Kees. Het lijkt Max super om eens een meester te hebben, altijd maar die juffen op school. Die zijn wel heel lief, hoor, maar ze begrijpen hem niet altijd. Jongens bewegen nou eenmaal graag, spelen graag soldaatje, of stoeien liever. Een meester begrijpt het vast wel als ik weer met tikkertje achter de meisjes aan loop te rennen, denkt Max.
Ook Mara heeft wel zin in een bioscoop. Ze hoopt wel dat ze dan ook wat lekkers uit mogen kiezen van mama, lekker popcorn ofzo. Zo gezellig, samen zitten in het donker, ook best spannend vindt ze. De laatste keer dat ze naar de film was, was nog met oma. Toen hebben ze Kikkerdril gezien. Met dat meisje in de hoofdrol, die zo lijkt op haar buurmeisje.
Max en Ruben zaten gisteren nog op de schommel, de schommel achterin de tuin. De pereboom had veel peren gegeven dit jaar. Ze smaakten heerlijk! Het grafje van Lotje trok de aandacht van Max. Tjee, wat was hij verdrietig toen Lotje zo van de trap was gevallen. En een poosje daarvoor was de akelige tijd dat opa zo ziek was en uiteindelijk overleed. Max hoefde niet meer elke dag aan opa Duf te denken. Nu zo in de herfstvakantie de zon zo lekker scheen, kwam het weer even terug. Soms was Max dan ook wat stilletjes, dat was mama al opgevallen. Maar ze had er niet over doorgevraagd.
Ruben had alvast via internet de kaartjes besteld voor de film. Wat was hij daar toch handig in! Het scheelde dat ze nu niet in de rij hoefden te staan. De volgende middag vertrokken ze naar de bios. Ze woonden er dichtbij, en sprongen op de fiets. Het was inderdaad druk!     Hun buurjongen Martijn stond bij de ingang van de zaal. Met een lichtje wees hij hen de stoelen aan. Ze zaten middenin de zaal. De film begon.

Mama was helemaal niet voorbereid op wat er ging komen in de film. Dit was weer zo’n moment, dat je zomaar ineens weer middenin je eigen verdriet zit. Tobias, de hoofdpersoon, heeft zijn vader verloren. Net als mees Kees overigens! Tobias’ zijn moeder kan het allemaal even niet meer aan. We zien een jongen die zelf zijn brood smeert, zijn eigen avondeten (een magnetronmaaltijd) opwarmt, voor zijn moeder speelt in een ‘oudergesprek’ met de meester, en zijn moeder ontbijt op bed brengt. Wat aangrijpend om te zien...
In de klas zien we meester Kees die voor de leeuwen wordt gegooid. De directrice is meer bezorgd over het bezoek van de inspecteur dan over het wel en wee van mees Kees. Zij ziet liever ingevulde werkboeken van rekenen, en mooie spellingsrijtjes. Ze heeft geen oog voor de kids, die erg graag naar school gaan, door het toedoen van de meester. Mees Kees haalt de buitenwereld naar binnen. Zorgt voor dieren in de klas, voor sfeer, voor je veilig voelen. Mees Kees laat zichzelf zien, en heeft door wat er in de kinderen omgaan. Hij maakt het rekenwerk aantrekkelijk, laat kinderen lijfelijk ervaringen opdoen. Maar bovenal neemt hij de tijd voor het gedrag van zijn leerlingen, in dit geval Tobias.

Mara leeft erg mee met Tobias. 'Mam!', zegt ze, 'wat een toffe boomhut heeft Tobias! Die kan papa misschien ook wel voor ons maken. Mag Lotte dan ook blijven slapen in de hut?' Max fleurde helemaal op toen hij zag dat Tobias zomaar met Harley, de hond van mees Kees, onder schooltijd met hem door het park mocht lopen. Dat vond hij echt gaaf! 'Hee, mam, mees Kees begrijpt het dat Tobias zich niet kan concentreren! Ik snap dat ook wel, hoor, ik had dat ook toen opa Duf doodging ... zo fijn als je juf of mees je begrijpt. En wij hebben Dorus, die troost mij'. Na de film liepen de kinderen de tuin in om nog even heerlijk te schommelen. Lekker dicht bij Lotje.
Maar ik had een brok in mijn keel, toen ik zag wat mees Kees allemaal doorhad. Wat de behoefte was van Tobias. Gezien worden, dat is wat je ieder kind toewenst. Of een kind nou moeite heeft met stilzitten, en juist daarom een loopje nodig heeft. Dat je als leerkracht dan iets bedenkt waarbij dat gewoon even kan. Zo kwam het dat er zomaar ineens weer tranen liepen over de wangen van de moeder van Ruben, Max en Mara. Die mees Kees, die wens je elke groep kinderen toe. Door toedoen van hem voel je namelijk dat je in een groep zit, en dat je mag zijn wie je bent. Met je heerlijk fijne als ook soms heel heftige emoties. Waardoor je je dan zomaar ineens een stuk minder alleen voelt, tussen iedereen om je heen.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen