De spiegel van Sinterklaas

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 27-11-2012 om 20:14

De tijd van Sinterklaas is weer aangebroken! En hoe! Gisteren met mijn klas allemaal de schoenen gezet. Voor de open haard, peentje erbij voor Amerigo, wat hooi in de schoenen. En briefjes, zag ik later. Net voor het eind van de schooldag, voor de taxi’s en de ouders kwamen hebben we onze gymschoenen gepakt. Die staan altijd in een grote bak in de klas. En ja, je eigen schoen op school laten is natuurlijk niet heel erg handig. Dus de oplossing van de gymschoenen was snel bedacht. 
Ook werd er gedacht aan de kinderen die ziek waren. Marieke was al een week ziek, dus Maarten had twee gympies van zichzelf gezet. ‘Kijk, juf, ik zet ze allebei, want dan krijgt Marieke ook!’ Superattent van Maarten. Lekker, dat ze zich zo goed kunnen inleven in een ander, en meteen iets bedenken om het op te lossen! Ook aan Kees werd gedacht, en mijn gymschoen mocht dienst doen. Geweldig goed bedacht. Dit gebeurde allemaal tijdens het laatste kwartiertje. Ondertussen werden ook tassen ingepakt, spulletjes uit de laatjes gehaald, gekletst, gauw nog naar de wc gegaan. Ik zag vanuit mijn ooghoeken wel dat Bart heel druk was aan zijn eigen tafel, hij was vast bezig een tekening te maken voor in zijn schoen. Ook achterin de klas waren Martijn en Maarten druk aan het kletsen en aan het schrijven. ‘Heb je plakband,juf?’ ‘Ja,’, zeg ik, ‘je weet toch waar dat ligt! Pak maar gauw. Let je even op de tijd? Je tas al ingepakt?’ Er kwam geen antwoord, maar dat merkte ik niet eens. De bel ging, stoelen werden op de tafel gezet, bij de deur maakten ze een rij en gezamenlijk liepen we door de school. Bij terugkomst in de klas zag ik het briefje op de deur. Aan de Schoolpiet, we hadden immers op het Sinterklaasjournaal gezien, dat deze piet nogal eens op een school kwam en het er zo leuk vond, en maar wat graag wilde leren. Dus ik ontcijferde het briefje. ‘Piet, maak maar lekker rommel, hoor, juf vindt het niet zo leuk, maar wij wel!’ Daaronder stonden de namen van Martijn en Maarten. Slimmerds! Lief hoor, zulke briefjes! Gauw weghalen, en een antwoord erop bedenken, in de vorm van een briefje terug. Om het geloof in ere te houden!

Briefje in mijn tas gestopt, de klas aangeveegd, alles opgeruimd en de dag voorbereid voor morgen. Ik loop langs het haardje met alle schoenen ervoor. Elk jaar weer raakt het me, die kinderen die heilig geloven. Hun schoenen zetten, tekeningen en briefjes schrijven, liedjes zingen. Soms een grote mond hebben, maar als hij dan voor hun neus staat…is het best spannend allemaal. Dan zitten ze op het puntje van hun stoel en is hun hartje ineens erg klein. Maar het mijne ook! Want mijn oog valt op de schoen van Bart. Hee, een tekening! Of zou het een briefje zijn? Ik zie enkele letters. Ik pak het papiertje uit Barts schoen, en maak het open. Het is natuurlijk dichtgeplakt met plakband. Voorzichtig maak ik het open. Hij heeft een verlanglijstje gemaakt. Ik herken het papiertje. Elke dag als we even tijd over hebben, was Bart hier druk mee. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond werkte hij eraan. En hier is het resultaat! Ik probeer zijn handschrift te ontcijferen. ‘Lieve Sint, ik vind U heel lief. Komt U bij ons op school? Ik heb een verlanglijstje gemaakt, kijk maar’. En bovenaan staat geschreven wat hij het liefst wil. Ik word er stil van. Bovenaan het verlanglijstje van Bart staat geschreven:

Lieve Sint,

Hier is mijn verlanglijstje. Het allerliefst wil ik graag:

  • Vriendjes
  • Lego om mee samen te spelen
  • Chocoladeletters
  • Een stabilopen

Groetjes van Bart

P.S. komt U ook op onze school? En neemt U Schoolpiet dan mee? Daaaaaaag!

Mijn hart krimpt in elkaar. Dus daar was Bart zo druk mee! Hij wil graag vriendjes. Ik had al gemerkt dat de andere kinderen best moeite hebben met Barts gedrag. Hij is zo bewegingsonrustig, dat de anderen daar last van hebben. Bart is ook erg onhandig in zijn contacten. Hij heeft gezegd, dat hij zo moeilijk kan stoppen. Bij doorvragen in de kring beseft hij pas door mijn vragen, dat zijn gedrag niet altijd fijn is. Dat hij vaak zelf veroorzaakt dat kinderen niet met hem willen spelen. Hij wil heel graag, maar weet niet zo goed hoe. Dat het fijn is, als een klasgenoot vraagt of je ermee wil stoppen, dat je dat dan ook doet! Dat je overlegt als je wil samenspelen. Maar ook, wat actief naar elkaar luisteren betekent en vooral: Hoe doe je dat? Dat hebben deze kinderen nodig. Werken aan sociale vaardigheden. Hhhmmm, ik pak het conflictenkwartet er maar eens bij. Daarin staan hele mooie handvatten, welke stappen je allemaal mag zetten, als je contact wilt maken, een ruzietje op wil lossen, het Stop-Denk-Doeprincipe!
Ik denk aan Bart. Sinterklaas heeft mij een spiegel voorgehouden. Een spiegel, hoe het met Bart gaat. Ik ga ervoor zorgen dat Bart zelf ook een spiegel krijgt, waarin zijn gedrag wordt gespiegeld. Zodat hij leert dat hij zelf een aandeel heeft in het krijgen van vriendjes. Bedankt, Sinterklaas! En ook Schoolpiet, dank!

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen