Lotje de kat, zomaar een kringgesprek

Lotje de kat, zomaar een kringgesprek Foto: miriam-van-broekhuizen

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 29-01-2013 om 20:33

Woensdagochtend, 24 januari. Al mijn leerlingetjes dwarrelen binnen en zoeken een plekje in de kring. Het is deze ochtend in de kring tijd voor sociaal emotionele ontwikkeling. Het heerlijkste moment van de week! Zalig vind ik dat, tijd voor mijn klasje om te werken aan sociale vaardigheden! Zo zien ze het zelf natuurlijk niet, nee. Gewoon lekker kletsen in de kring. Er heerst een fijne sfeer, we hebben zo gebouwd aan ons groepsklimaat! Zo hebben we aan het begin van het schooljaar samen de regels bedacht, waardoor we ons fijn voelen in onze groep. Zo af en toe refereer ik eraan. ‘Weet je nog, wat we ook al weer bedacht hadden?’ Onze ‘handtekening ’staat er zelfs onder. ‘Oh, ja’, reageren ze dan meestal, ‘Dat is ook zo juf. Was ik even vergeten’. De regeltjes gaan over rustig lopen in de klas, tijdens het werken niet naar de wc gaan, elkaar uit laten praten. Je vinger opsteken… dat soort dingen.

Voor Thomas was dat vanochtend extra moeilijk. Ik zag het aan zijn lijf, aan hoe hij uit zijn ogen keek. Wild, rusteloos, zoekend naar reactie van de andere kinderen. Wiebelend op het puntje van zijn stoel. Ik keek hem aan. Heel even stopt hij, maar als Maarten grinnikt om hem begint hij weer van voren af aan. ‘Hee Thomas, gaat het wel met je? Is er iets gebeurd thuis soms…. ik zie dat je druk bent in je hoofd. Weet jij hoe dat komt?’ Nou dat wist hij wel. Thomas begon te vertellen. ‘Weet je juf, ik heb dan allerlei plaatjes in mijn hoofd, die allemaal door elkaar heen gaan! Dan vliegen ze allemaal door elkaar heen, ook die niet bij elkaar horen, hoor. Dan zit die van het huis bij de school, en dan vliegen ze maar en vliegen ze maar. En daar word ik dan zo druk van. Mama was heel boos op mij, dat die plaatjes zo gingen. Vanmorgen al. Ik heb niet eens mijn boterham op, want toen kwam de bus al. En ik moest van mama naar de bus’. Een diepe zucht volgde. ‘Ik zie het, Thomas, ik zie het aan je lijf en aan je ogen’. Hij vroeg me of ik boos was. Net zo boos als mama. Ik gaf hem een knipoog. ‘Nee hoor, Thomas, ik ben niet boos. Ik vraag me alleen af, hoe de plaatjes weer op de juiste plek komen.’ En Thomas begon mij te vertellen hoe dat werkt in zijn hoofd. Wat voelt hij zich heerlijk veilig in onze groep, dit mannetje, bedacht ik mezelf. En ik bedacht me waar hij mee zou komen. Hij wilde vast even rustig worden in ons pauzehoekje, de grote roze zitzak bij het raam. Maar Thomas vertelde me in geuren en kleuren hoe het werkte in zijn hoofd. Een voorbeeld van echt actief luisteren naar een kind. Als je echt vol aandacht luistert, spiegelt, reflecteert, en de eigenheid van een kind accepteert, dan bedenkt het zijn eigen oplossing.

Het was een heel bijzonder kringgesprek. Ik had net nieuwe coaching kaartjes meegenomen. Fantastisch vonden ze deze! Het mooie aan deze kaartjes was, dat er ook een foto op stond. En een tekstje. De foto werkte ook wel eens tot iets anders dan de tekst. Maar de bedoeling was in gesprek te komen met elkaar; dat de kinderen gestimuleerd werden om na te denken over een stukje visie in je leven. Dat kan zwaar klinken, maar kan ook super zijn om met elkaar te delen. En dan heb je ineens heel bijzondere gesprekken met elkaar.
Marieke trok ook een kaartje. Er stond: ‘Waar droom je van?’ Tja, waar droomt een kind van 7, 8 jaar van? Al gauw van hebbedingetjes. Zoals iets duurs van Lego; of een spelletje op de Playstation ofzo. En inderdaad, dat gebeurde ook. Maar ook Thomas had een droom. En ook Marieke, en Maarten. Bijzonder! Maarten vertelde dat hij droomde van vriendschap, dat hij nog heel vaak zou kunnen schaatsen met zijn vriend, én dat ze komend weekend mochten logeren van hun ouders. Marieke wilde erg graag en wel meteen knuffelen met Dorus, het hondje dat ze pas gekregen hadden thuis. En Thomas wenste dat zijn droom uitkwam. Hij deelde met ons, dat de plaatjes in zijn hoofd zomaar ineens op de juiste plek kwamen. Dat de plaatjes zomaar soort bij soort kwamen te liggen. Hij vertelde dat als hij heel erg zijn best deed om rustig te zitten, dat dat dan zo kunnen gebeuren. En wat ook hielp, zei Thomas, was naast jou gaan zitten, juf. Hij keek me vragend aan, pakte na mijn knipoog zijn stoel op, keek Marieke op zijn allerliefst aan. Waarop zij zei: ‘Ja hoor, Thomas, ik schuif wel even voor je op. Dan kan jij lekker naast juf zitten, he’. 
Kijk, dat is nou het gevolg van werken aan groepsvorming. Aan voorzichtig je in te leven in een ander. En daarvoor hebben we vanochtend de tijd weer genomen. Om tot bijzondere gesprekken met elkaar te komen. Met begrip voor elkaars eigenheid.
Kijk, daar hou ik nou zo van.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen