Lotje de kat: geen voorspoed zonder tegenspoed

Lotje de kat: geen voorspoed zonder tegenspoed

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 24-12-2013 om 15:07

En daar zijn de laatste weken van dit jaar er al weer. Alweer bijna een jaar voorbij. Zoals vaak in zo'n periode denk ik terug aan het afgelopen jaar. Een soort van terugblik. Zouden onze kinderen dat ook zo ervaren? Kinderen die iemand moeten missen? Tijdens het spelen van het spel ‚Alle sterren van de hemel’ gebeurde er laatst iets bijzonders. Het is een spel, dat als het ware met behulp van kaartjes gespreksonderwerpen op tafel legt. Spelenderwijs natuurlijk. Dat past bij kinderen. Soms overvalt een reactie me dan. Die reacties zijn vaak heel puur. Zo puur dat ze je raken. Wat een kracht zit er in dat meisje zeg. Daar kunnen veel volwassenen nog wat van leren.

"Verder leven zonder de ander
Met de ander in je hart
Hoe doe je dat eigenlijk
Als je wordt overspoeld door een zee van tranen?"

In een heftige periode in je leven leer je jezelf goed kennen. Het gaat erom dat je emoties leert herkennen en dat je ze van jezelf ook mag uiten. Maar hoe doe je dat dan? Als je jezelf mag zijn bij een ander, dan komen die emoties vanzelf. Want ze kunnen je overspoelen. Zomaar ineens zonder een waarschuwing zijn ze er. En in de loop van de tijd worden de golven van de zee soms al even minder hoog. En als je de tijd neemt voor jezelf, dan leer je jezelf zo goed kennen dat je weet hoe je jezelf kan troosten. En dat is een waardevolle ervaring. Want iedereen krijgt te maken met hobbels in het leven. En juist een kind, dat nog dicht bij zichzelf staat, kan ons dan een spiegel voorhouden. Hoe mooi kan dat zijn?

Samen verder op eigen kracht is een thema bij het spel. Het geeft je inzicht in hoe je verdergaat, wat past bij jou. Want voor iedereen is dat weer anders, en mag het ook anders zijn. Juist als je leven in een dal zit, ontdek je ook je donkere kant van jezelf en van het leven. Maar je leert ook je eigen lichtpuntjes kennen! En dat is dan een kadootje. Want wie weet dat al van zichzelf? Een van de kinderen die het spel met me speelde, trok het kaartje waar het volgende op stond:
'Wie schijnt er voor jou wel eens een lichtje op jouw problemen?" Een heftig iets om bij stil te staan. Het vraagt aan je, hoe je met tegenslag omgaat. Het geeft je inzicht in hoe je jezelf kan troosten. En soms krijg je dan zulke mooie antwoorden, dat je ze meeneemt voor de rest van je leven.

Het meisje vertelde me, dat ze regelmatig gesprekjes heeft met haar opa. Opa is haar lichtje. Haar lichtje in donkere tijden. Want opa helpt haar altijd. Opa is eerlijk, geeft advies, en zorgt voor haar. Maar eigenlijk is het haar innerlijke stem. Haar innerlijke stem die gesprekjes voert met opa en met zichzelf. Dankzij dit lichtpuntje, dat er altijd voor haar is, ervaart ze steun. Alsof iemand over haar schouder met haar meekijkt. Hoe mooi is dat, een beschermengel, een beschermengel die er altijd voor je is. Je doet je ogen even dicht, en je ervaart steun en vertrouwen. Dat lichtje helpt je in moeilijke tijden, zorgt dat je weer verder kan. Wauw, wat een ontdekking!

Juist als je een zee van tranen op voelt komen, zegt het stemmetje tegen je: "Huil maar lekker even, dat lucht je op". Of de stem zegt : "Hee, zou je niet even lekker een potje gaat voetballen? Dan ren je je verdriet van je af!" Of je bedenkt je, dat je heus wel weet hoe je jezelf kan troosten, en je zoekt iemand op die je begrijpt en waarmee je heerlijk kan knuffelen. En je beschermengel kijkt met je mee, ondersteunt je, geeft je vertrouwen.

Op een ander kaartje stond een zin die je af mag maken. Het zinnetje kan heel eenvoudig zijn, maar een kind reageert dan puur, en voor je het weet heb je een gesprek over angsten die regelmatig opkomen, maar waar je niet zomaar over praat. Maar wat je wel behoorlijk bezig kan houden. En je een vervelend gevoel kan bezorgen. Maar samen delen betekent ook samen sprankelen. Samen spelen samen huilen, samen lachen.
"Vaak vraag ik me af........." was de zin. "Vaak vraag ik me af....of opa het wist waar hij heen zou gaan als hij doodging". Zo. Wat een onderwerp. Zomaar hebben we het over een tunnel van licht. Van opgelucht zijn, dat opa geen pijn meer heeft. Van opluchting, dat mama straks weer vaker gewoon thuis zal zijn. In plaats van in het ziekenhuis bij opa. Van de gewone dagelijkse structuur, wat zo heerlijk rust geeft. Van je afvragen of opa wel wist dat daar waar hij heen zou gaan, geen pijn en zorgen meer bestaan. En dat deze opa, voor jou een lichtje betekent in donkere dagen. Op momenten dat je het even niet meer weet. Dat je behoefte hebt aan steun, en vertrouwen. Aan een stem die er altijd voor je is. Onvoorwaardelijk.

Dat noem ik nou levenservaring, die je leert te relativeren. Die je leert dat er naast een donkere kant ook een lichte kant is. Want zonder donker geen licht. Dat is mijn boodschap voor de donkere, laatste weken van het jaar: dankzij de donkere kant ken je ook de lichte kant! Geen voorspoed zonder tegenspoed. In deze laatste weken van het jaar kunnen we met elkaar kijken naar alle lichtpuntjes. De lichtjes die je op elke hoek van de straat, in elke woonkamer, in elke boom kan zien. Als je er maar oog voor hebt!

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen