Onzichtbaar gemis
Foto: @Fips
Blogpost door: misstenvelde
Geplaatst op: 13-03-2012 om 19:19
Ik durf nu eindelijk mijn boekje open te doen. Tenminste? Ik hoop dat ik dat straks nog durf. Ik wil schrijfster worden, maar een schrijfster zal nooit succesvol zijn met een gesloten boek.
Ik was 16,5 toen ik op de stoel tegenover de kinderarts zat. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, maar dat wat ik hoorde was TE sterk, TE onbegrijpelijk en TE pijnlijk. Langzaam gleden de tranen over mijn wangen. Ik leefde voor even in mijn eigen wereldje. Een wereldje waarin ik wou schreeuwen, slaan en dingen kapot maken. Maar de stem van de kinderarts deed mij beseffen dat ik nog altijd in het ziekenhuis was en stil voor mij uit zat te staren, vastgenageld aan de grond.
‘He lieverd, met mij, zal ik even naar je toe komen?’ Ik probeerde zo gewoon mogelijk te klinken, maar wat was dat moeilijk, praten met zoveel pijn in je hart en een brok in je keel. Bij mijn vriend thuis deed ik voor het eerst mijn mond open. ‘Ik kom net uit het ziekenhuis en…’ Mijn lippen drukten zich weer strak op elkaar. "Ik kon het gewoon niet. Ik kon het er niet uit krijgen." Ik kon het gewoon niet. Ik kon het er niet uit krijgen. Ik voelde de tranen weer op komen zetten. ‘Kom op Leonie, wees niet zo’n softie’, sprak ik mijzelf toe. Maar het was al te laat. Een regenbui aan tranen drupten op de houten keukentafel. Uiteindelijk, tussen veel tranen en gesnotter door, wist ik het eruit te krijgen. Dat ene woordje dat ik na die dag, nu acht jaar later, tegen maar een beperkt aantal mensen heb weten te noemen, doet me tot op de dag van vandaag nog heel veel pijn. Waar ik ook kom, overal word ik eraan herinnerd. Bij de winkels, op het voetbalveld, op school, maar vooral op het werk. En het lijkt erop dat ik het stiekem ook wel een beetje opzoek. Een pedagogische opleiding, werken in de kinderopvang. Ja, ik vind het geweldig om met kinderen te werken, maar tegelijkertijd stuit dat op mijn “onzichtbaar gemis”.
‘Zo, de laatste ligt op bed, tijd voor een kopje thee?’ Terwijl ik thee inschenk voor mij en mijn collega krijg ik voor de zoveelste keer dezelfde vraag naar mijn hoofd geslingerd. ‘Woon jij al samen?’ Daar begint het vaak mee. ‘Maar wel al bijna tien jaar samen? Wordt het dan niet eens nodig tijd?’ grapte mijn collega. "Maar wel al bijna tien jaar samen? Wordt het dan niet eens nodig tijd" Zoals altijd blijft het niet bij die vraag. ‘En trouwen? Of zie je daar het nut niet van in?’ Zo goed als ik daar onderhand in ben geworden, probeer ik het gesprek naar een laag vuurtje te brengen. Maar hoe laag het vuurtje ook is, de laatste vraag komt toch. ‘En kinderen? Je gaat er zo leuk mee om.’ Au. Ik voel een steek in mijn buik. Op dat soort momenten wenste ik wel eens dat het zichtbaar was. Een vrouw die twee armen mist en haar grootste wens is om schrijfster te worden, wordt er niet elke dag mee geconfronteerd. 'Goh, heb je nog hobby’s? Je hebt zo’n rijke fantasie, waarom ga je geen boek schrijven?´ Of een man die profvoetballer wil worden en twee benen mist. Ook daar zeg je niet tegen: ‘joh, “ren” je droom achterna en zorg dat je ze erin schiet.’ Maar een vrouw die moeder wil worden en geen baarmoeder heeft? Mijn gemis is onzichtbaar, maar doet net zoveel pijn.
Terwijl ik dit schrijf voel ik mij verdrietig, ook nu rollen de tranen over mijn wangen. Maar ondanks de pijn voel ik me ook ontzettend gelukkig en weet ik door mijn tranen heen een lach op mijn gezicht te toveren. Ik voel pijn in mijn leven, pijn als ik aan de toekomst denk, maar weet ook dat je zonder pijn niet weet wat leven is. Ik verwacht geen medelijden nu ik dit schrijf, of medeleven of een arm om mij heen. Maar ik ben bang voor de vragen die op mij afgevuurd worden als ik ouder ben, getrouwd ben en "in de ogen van andere mensen" “klaar” ben om kinderen te krijgen. Ik ben bang voor de hoeveelheid pijn dat ik dan zal ervaren. Daarom hoop ik hier alleen maar mee mijn taboe te doorbreken en mijn onzichtbaar gemis enigszins zichtbaar te maken.
Op 13-03-2012 om 21:52
Dapper van je, meid, om dit gemis zo onder woorden te brengen.....
Op 13-03-2012 om 22:01
Hartverscheurend...... Dapper vriendinnegie! X
Op 13-03-2012 om 22:47
Hej meid, heb het al eens eerder gelezen.
Vind het erg dapper van je om het toch iedereen te laten weten, het is toch heel wat.
Het zal je de vragen schelen, maar zoals je ook al schrijft zal het erg pijn doen. Veel mensen kunnen kiezen tussen 2 dingen, voor jou is helaas de keuze al gemaakt zonder dat je daar zelf invloed op had.
Ik wens je heel veel sterkte en een heel gelukkig leven toe, samen met je vriend, die ondanks dit alsnog zielsveel van je houdt!
Je bent een topper!
Xxxxxx van je achter achter achternichtje :P
Op 14-03-2012 om 13:07
Lieverd,
Super van ej dat je het hier neerzet, je bent een topper (L)
Op 14-03-2012 om 21:42
Je bent gewoon een kanjer, knap van je dat je het zo op papier hebt gezet!