Gevallen op het ijs
Foto: dccrowley
Blogpost door: sita-van-der-meer
Geplaatst op: 09-03-2012 om 13:35
Tjonge, wat is het koud! Min 10 of zo! Klappertandend zit ik op de fiets. Pieter slingert voor me uit, want die fietst alleen nog maar met losse handen, dat is namelijk “cool”. We zijn op weg naar het ziekenhuis, naar de orthopeed. Na de zoveelste slinger waarbij hij bijna valt, verzoek ik hem (NIET!) vriendelijk om achter me te gaan fietsen. Dat bespaart mij namelijk nogal wat hartverzakkingen.
Ponskaartje laten maken, röntgenfoto’s, overal druk, maar tweeënhalf uur laten weten we dat Pieter gewoon ordinair enorme platvoeten heeft en dus steunzolen moet. Die worden meteen aangemeten, dus drie uur later staan we weer buiten. Pieter moet ook een beugel. Buiten gniffel ik: ‘steunzolen, beugel, eigenlijk ben je best een beetje een kneus’. Oei, wat een misser! Woest fietst Pieter voor me uit, en slaat met een ‘en bedankt!’ af naar school. Ik fiets, alweer klappertandend, door naar huis. Verwarming op 22, lekker bakkie, spannend boek, heerlijk!
Dan gaat de telefoon. Manlief: ‘Ik zit nu met Pieter bij de Eerste Hulp, hij is gevallen op het ijs’. Koffiekopje gooi ik spontaan om, over het spannende boek natuurlijk. ‘Is 'ie er door gezakt? Is 'ie onderkoeld? "Doe even rustig ja! Hij heeft “alleen” maar een gat in z’n kin!" Is 'ie…?’ ‘Doe even rustig ja! Hij heeft “alleen” maar een gat in z’n kin!’ Er was een uur uitgevallen. Lekker keten op het ijs dus, met als gevolg een enorme smakkerd en een enorme snee in de kin. Pieter bleek niet de enige, want het zat bij de Eerste Hulp vol met mensen en kinderen die de ijspret moesten bekopen met gebroken polsen, enkels en andere letsels die allemaal meer dramatisch bleken dan een snee in de kin. Dus stond Pieter drie uur later grijnzend op de stoep. ‘Vijf hechtingen! Zonder verdoving, want ik wilde geen vreemde chemicaliën in m’n lijf, cool he?’ ‘Enorm cool’, zucht ik opgelucht, een grote pleister verbergt de schade. Dat was dus een dagje ziekenhuis. ‘En heb je nog huiswerk?’ Dodelijke blik. ‘Ik ben gehecht ja! Ik moet uitrusten! Tjonge!’ Geen huiswerk dus.
Na een paar uur begint de pleister te trekken, of er een nieuwe op mag. ‘Ja hoor, dat doet pappa wel even’ piep ik laf. Ben niet zo’n held met bloederige toestanden. Pleister eraf. Liefkozend aait Pieter voorzichtig over de hechtingen. ‘Lijkt wel een sikje!’ zegt hij verheugd tegen de spiegel. Als ik hem ’s avonds instop en vraag of hij alsjeblieft niet meer op het ijs wil komen antwoordt hij met een hartgrondig ‘pffffff’. Tja…., alweer een stomme vraag ma..
Plaats een reactie
Andere columns van sita-van-der-meer
-
Lang leve de toekomst
Lang leve de toekomst… (of toch niet?) Pieter doet momenteel HAVO 3. In HAVO 2 werd toch al een beetje aangestuurd om na te denken over de eventuele richting die je zou willen kiezen. Pieter zwabbert heen en weer van architect naar bioloog, arc...
Lang leve de toekomst -
Naar oma
De treinreis naar oma, van Hilversum naar Leeuwarden, duurt ongeveer drie uur. Erg lang voor Pieter die nog geen drie seconden stil kan zitten, maar optimistisch gestemd stappen we de coupé binnen en vinden een plekje tegenover een oude dame. Ze lacht vrien...
Naar oma -
112
Het is een prachtige nazomerse dag. Pieter is pas vier geworden en speelt buiten met de buurtkinderen. In kleine zwembroekjes, gewapend met grote waterpistolen gaan ze elkaar te lijf. Druipend komen ze af en toe wat drinken of een ijsje halen, rode wangen van opwi...
112