Lotje de kat, licht op herinnering

Lotje de kat, licht op herinnering Foto: Licht op herinnering

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 13-11-2012 om 19:04

Een donkere novemberavond. In alle huizen zijn de lampen aan. Iedereen zit lekker binnen. Zo ook de familie Hartjes. Vanavond is het Sint Maarten. Alle kindertjes gaan langs de deuren, zingen een mooi lied en hopen op een tas vol snoepjes aan het eind! Alle moeders hadden lekkers in huis gehaald. Een grote schaal stond al klaar voor de deur, wachtend op zingende kinderen. Mama had buiten bij de deur een lantaarntje aangedaan, zodat de kinderen uit de buurt wisten dat ze hier ook langs mochten komen, er werd op ze gewacht!

Mara en Ruben hebben de hele zaterdagmiddag zitten knutselen. Hun zelfgemaakte lampion staat op de schouw. 'Mam, mam, mogen onze lichtjes aan? Alvast om te kijken voor straks, als we gaan lopen! Mag ook het kaarsje voor opa en oma aan? Die bij de foto?'

Zomaar ineens begint Mara over haar opa en oma. Zo gaat het vaak. De kleintjes spelen nog vaak begrafenisje, roepen zomaar uit het niets midden in de supermarkt om oma. Maar vanmorgen spande de kroon. De lampionnetjes waren aan, ook al was het nog licht. Mara zat stil en geconcentreerd te tekenen. Het geluid van haar kleurpotloden was het enige wat hoorbaar was. Ze zat al een poos aan de tafel. De deurbel ging en buurtkinderen vroegen of ze buiten kwam spelen. Ineens was Mara weg, buiten spelen op haar skeelers. Ik zag dat haar tekening bij de foto lag. Voor ze naar buiten rende riep ze nog: 'Mama wanneer gaan we weer eens naar opa Duf?' Ik was met stomheid geslagen.

Afgelopen week was een bijzondere week. Op 7 november was er een bijzondere gelegenheid op de begraafplaats aan het eind van onze straat. Daar werden alle dierbaren die niet meer bij ons zijn herdacht. Maar wel op een bijzondere manier. “Licht op herinnering” werd het genoemd. Het was er prachtig. De hele begraafplaats was versierd met kleine lampjes en kaarsjes. Op een aantal plaatsen waren partytenten neergezet. Op elk plekje kon je op een speciale manier je dierbaren herinneren. Een licht op herinnering! Zo was er een duo, dat de naam zong van je dierbare. Prachtig! Ze werden toegezongen op een zeer bijzondere manier. Zo mooi... in de donkere avond, prachtig gezang te horen van degenen die je mist. Aan wie je bijzondere herinneringen hebt...

Twee gitaristen waren aan het spelen. Je kon een gedicht uitkiezen, dat voor je opgedragen werd. Er was een dame die trommelde. Het meest bijzondere waren de roze kastjes, waarin je spullen die je deden denken aan je dierbaren uit kon stallen. Er stonden enkele kraampjes met spulletjes uitgestald. Je mocht een voorwerp pakken en een briefje erbij schrijven aan degene die je mist. Zo was het net even of je sprak met je dierbaren. De briefjes die ik schreef werden wel een beetje nat van mijn tranen... maar het voelde heel intiem aan.

Herinneringen kunnen je overspoelen. Als je op je fiets zit, aan het werk bent, een oma in een rolstoel ziet of je de favoriete muziek van je opa hoort. Ook kinderen maken dat mee. Ook zij hebben hun herinneringen. Ook geluiden en geuren doen je herinneren. Soms lijkt het net of je het even kwijt bent. Dan wil je zo graag ze nog even vasthouden, even bij je hebben. Zo vond Max van de week het favoriete speeltje van Lotje onder de kast. Hij hield het knuffeltje dicht tegen zich aan, rook eraan! Hij riep me, ondertussen zat hij er lekker op zijn bed mee. 'Kijk mam, het speeltje van Lotje. Het is net of ik haar zo ruik. Ruik maar!'  Hier speelde ze altijd mee, maaide met haar pootjes ertegen aan. Dan vloog het ding door de lucht, en ging Lotje erachteraan. En Ruben vond een oude foto van hemzelf, samen met opa. Hij was er nog klein, en we vierden zijn verjaardag. We zaten buiten, aan de tafel de Jip- en-Janneketaart stond op tafel. Ruben zat bij opa op schoot, en samen zaten ze te smullen van de taart. Ruben heeft de foto op zijn prikbord gehangen, boven zijn bureau. We hadden er ’s avonds een gesprekje over. 'Weet je nog, mam, met mijn verjaardag? Dat opa en oma dan altijd extra vroeg kwamen? Want dan was het nog niet zo druk, en konden we even lekker kletsen. Dan maakte opa altijd hetzelfde grapje... dat er geen geld was voor een kadootje. Dan ging de tas op de kop en kwam het er toch uit! Dat was altijd zo grappig, he mam.' Herinneringen.

Een licht
Een licht op herinnering
Herinnering geeft je kracht
Herinnering laat je stralen
Een licht geeft je kracht
Voel de warmte
Voel de kracht
De kracht van liefde
De kracht van licht, warmte en liefde
Herinnering
Aan je dierbaren
Maakt dat je hart even weer lacht.

 

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen