Help....de peuterpubertijd!

Help....de peuterpubertijd! Foto: Stefano Mortellaro

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 18-06-2015 om 10:00

Van de week in de supermarkt zag ik het weer eens gebeuren. Een driftig klein kereltje, hij zette zijn gezicht op zijn allerboost. Ik zag hoe hij een prullip maakte, zijn armpjes gingen over elkaar, zijn beentjes bleven stokstijf staan. Voor het rek met de snoepjes. Daar stond meneer. Ik was benieuwd wat er ging komen. Ik keek naar de mevrouw die eraan kwam lopen, vermoedelijk zijn moeder. Wat zou ze doen? Wat zou het mannetje gaan doen?

Het deed me denken aan emoties en gevoelens in het algemeen. Wat vinden mensen het toch lastig om om te gaan met minder prettige emoties. Het liefst willen we gelukkig zijn, altijd maar plezier hebben, leuke dingen doen. Altijd maar blijven lachen. Want dan gaat het goed met ons. Als ouders zijnde zien we onze kids het liefst gelukkig. Als zij lekker in hun vel zitten, zitten wij het ook. Dat is wat je wenst voor je kinderen. Vele ouders zouden het liefst de pijntjes en nare gevoelens willen overnemen van onze kroost. Zodat zij het niet hoeven mee te maken. Want je kinderen gaan voor alles! Hun welzijn is jouw welzijn!

Ook ik herken dat gevoel. Lekker in je vel, dat gun je iedereen. Maar het brullende stampvoetende jochie in de supermarkt, daar weten we allemaal wel raad mee. Iedereen heeft er een mening over. Wat zou jij doen als ouder? Vaders? Bij kop en komt meepakken? En moeders? Negeren, erover heen stappen?  Of gauw dat zakje snoep geven want dan stopt ie tenminste?

Nou ik kan je vertellen, dat als je daar staat, je heus wel een zweetdruppeltje langs je rug naar beneden voelt gaan. Want wat je ook maar besluit, het liefste zien we dat het boze gedrag van het jochie verdwijnt. En we hebben er allemaal onze manieren voor.

Heb je je wel eens afgevraagd wat er in het hoofd van zo'n jochie omgaat? Wat motiveert hem om dat te doen? Als je zo'n 2 jaar bent, ontdek je je eigen wil. Dan reageer je nog behoorlijk impulsief. Je ziet die dropjes en je wilt ze gewoon! Dus blijf je net zo lang staan totdat je dat gelukt is. En ja, dan probeer je wel eens wat. Daar ben je kind voor namelijk. Je ontdekt de wereld. En afhankelijk van hoe een ander daarop reageert, leer jij ook weer. Dus als je stampvoetend en gillend die snoepjes hebt gekregen, tja wat doe je dan de volgende keer? Je gedrag werd beloond dus...
Maar als je vader je gewoon al gillend onder zijn arm meeneemt, met boosheid reageert? Wat doe je dan de volgende keer? Wie zal het zeggen...

Denk goed na wat je belangrijk vindt in de omgang met zo'n jochie in de peuterpubertijd. Van nature hebben we de neiging om het gedrag zo snel mogelijk te laten stoppen. Dat kan je doen met gevolgen voor de korte maar ook voor de lange termijn. Het is in elk geval wel van belang dat je peuter leert dat alle gevoelens er mogen zijn. Stop die niet weg. Want het komt er later toch wel uit. Alles slaat zich op in het lichaam. Een peuter ervaart zijn wil, wil direct zijn zin hebben. Wij als ouders hebben wel de taak onze kinderen ook om te leren gaan met boosheid. Met minder fijne emoties. Dus leer je ze hoe ze zich goed en veilig kunnen uiten. Jonge kinderen leren vaardigheden hoe je dat kan doen. Het is goed om het gevoel dat je denkt te zien te benoemen. Daar leert je kind van. Ze kennen zichzelf natuurlijk nog niet zo goed, dus hebben ze jou daarvoor nodig. Maar de gevolgen van hun gedrag, daar leren ze ook van. Dus als het je lukt met dat gestamp die snoepjes te krijgen, dan leer je dat je dat op die manier vraagt. Dat is niet hoe hij het wilt als ouder!

Zijn moeder kwam eraan rennen. Ze leek geschrokken van het gegil van haar zoontje. Ze zag hem staan, bij het rek vol zaligheden. "Maar Bas, wat doe je? Ik zie dat je heel boos bent!". Bas knikte, en wees al snotterend naar de dropjes. Bas werd al wat rustiger. "Ja, die zien er lekker uit hè. We gaan straks eerst eten als we thuis komen. Na het eten mag je een snoepje uit de trommel. Deze laten we in de winkel". Bas zuchtte eens diep. Boodschap begrepen zie ik aan zijn gezicht.

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen