Lotje en de wensballonnen
Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 08-01-2013 om 19:23
De laatste vakantie van het jaar was aangebroken. Twee weken vrij! De kids hoeven twee weken niet naar school. Die twee weken schieten echter altijd voorbij; voor je het weet is de laatste dag al aangebroken. De kerstdagen, paar dagen ertussen en dan Oud en Nieuw.
De kerstdagen hebben we doorgebracht met de familie Hartjes. Fijn was het, om met familie samen te zijn. Zeker nu, zeker de eerste kerst zonder onze ouders. Een vreemde gewaarwording, dat was het zeker. Net als Sinterklaas konden we supergoed kerst vieren. Ruben, Max, Mara, Brit en Lars genoten van de sfeer die we samen hadden gecreëerd. Veel kaarsjes aan, muziekje op de achtergrond of een zalige boswandeling met elkaar inclusief ons hondje. Die wilden Brit en Lars met deze dagen niet alleen achter laten. Ons troosthondje, nee, die kon zeker niet achterblijven. Niet met kerst. Maar in een chique restaurant, met allemaal dames en heren in de mooiste kleding, zaten we ook niet zitten eerlijk gezegd. Vandaar dat we na de wandeling bij Ruben, Max en Mara thuis aankwamen. En dat was ook goed. Heerlijke tapas gegeten met elkaar, Dorus een lekker maaltje en wij samen aan de borrel. Het was goed met elkaar ook al waren we ons flink bewust van de twee lege plekken op de bank. Dit keer onder de kerstboom...
De dag erna kwam natuurlijk wel de klap. Zoals vaker na dit soort dagen. Natuurlijk gaan we door, met opa Duf en oma in onze gedachten. Soms met een traan, steeds vaker met een lach. Gelukkig steeds vaker met een lach. Ook de kinderen hebben dat steeds meer. Maar het gaat nog als een golfbeweging. Soms wordt je overspoeld door verdrietige gevoelens, door emoties van gemis. Brit noemde het zo mooi heimwee. ‘Ik heb heimwee naar opa en oma’, vertelt ze dan. ‘Ik mis ze zo, ik zou ze zo graag even willen knuffelen. Het voelt als heimwee, mama...’ Dat is een mooie omschrijving van het gemis. Heimwee.
Zo ver zijn Ruben, Max en Mara nog niet. Weliswaar spelen ze niet meer de hele dag begrafenisje, maar het komt nog vrij vaak voor. Dat ze spelen dat ze met zijn allen in de auto gaan naar opa en oma. En ook in de tekeningen van Max; hij tekent bijna elke dag opa in de kist. En de schommel aan de perenboom wordt ook vaak gebruikt. Mara zit er vaak op te schommelen. In gedachten gezonken schommelt ze net zolang tot ze er genoeg van heeft. Dan gaat ze vaak ook nog even zitten bij het grafje van Lotje. Lotje, ons lieve katje die er ook niet meer is, die zo'n belangrijke taak heeft gekregen in de verwerking van de dood van zowel opa Duf als oma. Wie had dat bedacht...
En nu is het alweer bijna het eind van het jaar 2012. Staan we aan de voet van het jaar 2013. Zo snel als dit jaar is gegaan. Maar wat een jaar hebben we achter de rug?
Blij als dit jaar weer voorbij is. Wat een ellende hebben we gehad. Wat een verdriet stond er aan onze deur. Nog steeds zijn er dagen dat we het niet bevatten. Dat het voelt alsof je in een sprookje zit; eerder een nachtmerrie. Dat ineens de telefoon gaat en ze aan de lijn zijn. Hallo, we zijn er weer! Na een wel heel erg lange vakantie! Dat de kinderen niet meer verdrietig zijn, zich afvragen of er nog meer mensen zijn die dood gaan. Nog meer mensen die ze in de steek gaan laten, mensen waar ze van houden.
Dat mijn puberdochter weer voluit zingend door het huis loopt, zonder stille teruggetrokken weken met moeilijk inslapen. Dat ook Lars niet intens verdrietig is als zijn hamster ineens dood in zijn huisje ligt en hij zich afvraagt waarom iedereen toch dood gaat dit jaar. Dat Max en Mara na de dood van Lotje de hele begrafenis van opa Duf nog steeds naspelen in de tuin, tot in detail. Dat jaar is bijna voorbij. En ik als moeder vraag me af, hoe we dit vreselijke jaar toch op een prettige manier af kunnen sluiten. Dat we weer gaan bouwen aan een krachtig, energiek Nieuwjaar. Want als gezin en als familie zijn we zeker dichter bij elkaar gekomen. Heeft het ons ook mooie momenten opgeleverd, ondanks het verdriet.
We hebben daar toch maar mooi gestaan met elkaar, bij het afscheid van opa Duf, en ook bij dat van oma. Hoe sterk waren we niet? Samen muziek uitgekozen, die precies de woorden weergaven die pasten bij opa Duf en bij oma. Precies de juiste lading dekten. Precies de juiste sfeer weergaven.
Het uitzoeken van de kist, de bloemen, de rouwkaarten. Dat hebben we mooi met elkaar gedaan. In vrede, in liefde, in verbondenheid. Samen ons verdriet gedeeld, onze woede, onze teleurstelling, ons gemis, de heimwee. En dat we nu zo langzamerhand ook de fijne herinneringen steeds weer delen.
"Accepteer en doorleef
je woede en verdriet
want daar ligt de bron
van innerlijke kracht"
Brigitte van Baren
Zo kwam ik op het idee van de wensballonnen. Hoe mooi kan dat zijn? Ieder zijn eigen wensballon de lucht in laten gaan. Met ieder zijn eigen persoonlijke wens. Voor ieder zijn eigen kleur, zijn of haar eigen wensballon. Met een persoonlijke boodschap. Om het akelige rotjaar 2012 af te sluiten en het nieuwe jaar dat nog zo mooi als een onbeschreven blad voor ons ligt te openen en te beginnen. Om samen de toekomst in te kijken. Wat zeker met een lach en met een traan zal gaan. Maar dat kan in ons gezin. Dat hebben we het afgelopen jaar wel bewezen met elkaar. Zowel met ons gezin als met onze familie. Iets om trots op te zijn.
De wensballonwensen die op 31 december 2012 het nieuwe jaar 2013 verwelkomden:
- dat we op elkaar kunnen blijven rekenen in tijden van verdriet en blijdschap;
- dat we elkaar blijven steunen;
- dat we kunnen genieten van vele mooie momenten van en met elkaar;
- dat we er voor elkaar zijn;
- dat we weer vaker de mooie kanten van het leven kunnen en willen zien;
- dat we meer kunnen lachen dan huilen;
- dat ons verdriet er ook nog steeds mag zijn;
- dat we ons onze dierbaren in ons hart sluiten;
- dat we aan fijne, gekke, rare, vreemde en lachwekkende herinneringen mogen denken;
- dat we door kunnen met hen in ons hart en weer volop kunnen genieten van het leven.
Plaats een reactie
Andere columns van miriam-van-broekhuizen
-
In de kast, uit de kast! Over het hebben van een kort lontje.
Zie je hem voor je, zo'n kast met allemaal laatjes en deurtjes erin? Waar je van alles in kan stoppen? Proppen? Alles wat je tegenkomt duw je achter een deurtje. Of een laatje. Hups, nog een sok. En een onderbroek! En een stapel foto's. Wat dan ook. Lekker...
In de kast, uit de kast! Over het hebben van een kort lontje. -
Gewoon even pinnen, papa!
Ja ja de voorjaarsvakantie komt er weer aan! Iedereen kijkt ernaar uit. Even helemaal niks, geen school, geen werk. Opladen gaan we! Dus gezinnen met kinderen gaan erop uit. Op naar de zon, een skioord of in eigen land naar een huisje op een park of een hotelletje...
Gewoon even pinnen, papa! -
Help....de peuterpubertijd!
Van de week in de supermarkt zag ik het weer eens gebeuren. Een driftig klein kereltje, hij zette zijn gezicht op zijn allerboost. Ik zag hoe hij een prullip maakte, zijn armpjes gingen over elkaar, zijn beentjes bleven stokstijf staan. Voor het rek met de snoepje...
Help....de peuterpubertijd!