Lotje de kat: samen delen samen rouwen?

Lotje de kat: samen delen samen rouwen?

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 16-10-2013 om 20:16

In de training 'Vlieg met me mee', een kinderrouwgroep, komen kinderen van verschillende leeftijden bij elkaar. Ze hebben allemaal iemand verloren. Dat kan een opa of een oma zijn, een mama of een papa, een broertje of een zusje. Ook kan het een vriendinnetje zijn, of zelfs een juf! Soms komen er een aantal kinderen uit een gezin, soms kennen de kinderen elkaar helemaal niet. Het is best persoonlijk, wat je ervan vindt.

Soms wil je het liefst met onbekenden zijn; een ander geeft het juist een prettig gevoel, dat je elkaar kent. In ieder geval komen we tijdens de bijeenkomsten erachter, dat we allemaal iets delen met elkaar. Dat lotgenotengevoel geeft je een gevoel van herkenning. Het laat je zien, dat er meerdere zijn zoals jij. En natuurlijk zijn er  ook veel verschillen. Maar vaak gebeurt het, dat je jezelf herkent in een ander. En die herkenning, zorgt voor een soort van opluchting. En achter die opluchting gaat iets heel wezenlijk belangrijks schuil; namelijk dat je mag zijn wie je bent.

Je kunt niet tegengaan
dat de vogels van verdriet
komen overvliegen,
maar je kunt wel voorkomen dat
ze nesten in de jaar maken.
    Chinees gezegde

Je emoties laten zien wie je bent, wat je voelt, hoe je in je vel zit. Je gedachten over je emoties en over jezelf, je gedachten kunnen je sterk maar ook minder sterk maken. Het delen van de emoties kan ervoor zorgen dat je anders over jezelf gaat denken. Tijdens de middagen samen ervaren de kinderen, dat iedereen verschillende emoties en gedachten heeft. Door het delen ervaren ze dat dat niet raar of gek is. Helpende gedachten bedenk je zelf en geven je een beter gevoel. De gedachten waarmee kinderen soms rondlopen zijn van belang om te achterhalen. Soms denken jonge kinderen dat het hun schuld of fout is, dat iemand is overleden. Of zijn kinderen bang dat er iemand anders in hun omgeving zomaar ineens dood gaat. In hun beleving is dat misschien ook wel met hun opa zo gegaan. Daarom is het van belang om kinderen zoveel mogelijk bij het proces van ziek zijn en eventueel overlijden te betrekken. Eerlijkheid duurt het langst. En kinderen voor de gek houden, zorgt voor andere problemen en gedachtegangen. Angst is bijvoorbeeld wat eruit voort kan vloeien.

In een gezin echter willen kinderen vaak hun ouders beschermen, beschermen tegen nog meer verdriet. Daarom stoppen ze onbewust hun eigen emoties in een kastje. En soms kunnen ze daar dan niet meer bij; hun lijf en hun emoties gaan op slot.

In een kinderrouwgroep ervaren kinderen dat er ook veel negatieve emoties omhoog komen. Woede en boosheid is er daar zo een van. Boosheid, omdat papa toch is doodgegaan. Boosheid omdat de dokters het niet is gelukt om oma beter te maken. Woede, omdat het in een familie nooit meer is zoals het was. En al die emoties willen gezien worden. Hoe fijn kan het zijn, dat je al spelende merkt, dat een ander ook zo boos is geweest. Zo boos, dat je er zelfs van kan ontploffen. Zo boos, dat je jezelf helemaal niet meer in de hand hebt. En begrijpt een ander waar je boosheid vandaan komt? Of zien ze alleen de woede en de heftige emoties…….

Kinderen zien hele andere dingen dan volwassenen. Ze kunnen het ene moment gewoon hard lachen om de gekke donkere kleding op de begrafenis, en het volgende moment intens verdrietig. Om daarna weer heerlijk te gaan voetballen op het pleintje in de buurt. Wij volwassenen kunnen daar soms wel een voorbeeld aan nemen! Voel wat je voelt vandaag….

Door je emoties te verwoorden, krijg je het gevoel meer grip op de situatie te krijgen. Alle emoties mogen er zijn. Wat kan je er dan mee? Wat vraagt je lijf aan jou? Wil je rust en je tranen laten stromen? Doen. Wil je juist heel hard rennen, zodat je je boosheid kwijt kan? Doen. Tijdens de training leren kinderen strategieën om ermee om te gaan. Dat leren ze van elkaar. Door de ervaringsverhalen ontdekken ze hoe een ander ermee omgaat. Uit die hele grote berg kiezen ze dat wat bij hen past. Hierdoor werk je ook aan het zelfvertrouwen van kinderen en aan hun gevoel van eigenwaarde. Want ook jij bent de moeite waard.

Volwassenen willen graag de pijn van een kind overnemen. We willen onze kinderen beschermen tegen pijn en verdriet. Maar pijn moet gevoeld worden, om het ervaren van een verlies echt een plekje te kunnen geven. Het kunnen en mogen uiten kan voor een kind prettiger zijn in een andere setting dan thuis. Dat kan wel voor iedereen anders zijn. Kinderen kunnen wel heel mooi relativeren…….

Alles waar je echt van houdt
Zal warmte blijven geven
Ook al is het niet gebleven,
Of geworden wat je wou
’t blijft altijd een deel van jou
Een stukje van je leven.
    Robert long, zanger

Een maand geleden was de opa van Martine overleden. Martine wilde graag een tekening maken van de condoleance. De rij met mensen was voor haar iets vreemds geweest. Iets dat haar bij is gebleven. De rij kwam terug in haar tekening. Tijdens het maken van haar tekening begon ze spontaan te vertellen. Over alle mensen die er waren. Over mensen die ze nog nooit eerder had gezien! Dat vond ze wel een beetje vreemd. Wat ze erg leuk vond, dat alle neefjes en nichtjes er weer waren. Mama had een tafel klaargezet met allemaal knutselspullen erop. De kinderen waren onder de indruk van de snoepjes en koekjes die ze steeds kregen. Ook de gezelligheid van het samen kleuren had indruk op Martine gemaakt. Ik werd het meest geraakt door haar laatste opmerking. Martine: ”Jammer wel dat opa niet mee kon doen met kleuren, hij vond het zo gezellig met ons allemaal bij elkaar!” Ze kleurde driftig verder.

Ik was er even stil van. Via haar tekening werd me duidelijk, dat Martine heel andere dingen had gezien dan de volwassenen. De rij met mensen! En de kleding van hen. Maar het meest raakte me de essentie van haar verhaal: namelijk dat alle kinderen het gewoon gezellig hadden met elkaar, maar dat in die gezelligheid het vooral opa was die gemist werd. Precies dat is de essentie. Doorgaan met je leven, met je verdriet, met je vrolijkheid, met het gemis. Hoe krachtig…..

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen