Lotje de kat: de omgetoverde gymzaal

Lotje de kat: de omgetoverde gymzaal Foto: Martin Lopatka

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 07-01-2015 om 20:45

Tjonge de feestdagen zijn weer voorbij, wat ben ik daar blij mee zeg. De hele maand december is het al raak; van het ene familiemoment in het andere. Al die happy family's. Natuurlijk weet ik wel dat de meeste mensen hun vuile was niet zo maar buiten hangen. En dat de buitenkant soms zo mooi lijkt. Maar juist in december, als de lichtjes overal aangaan, kaarsjes branden, haardvuurtjes aangaan, heb ik het soms even helemaal te kwaad.

Begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook juist van die sfeer. In plaats van te kijken naar het donker, richt ik me ook juist op de lichtjes! Zalig, al vroeg donker, kacheltje aan, kaarsjes aan, warme choco of glaasje wijn erbij. Heerlijk. En toch...
Het begint eigenlijk eind november al. Met de intocht van Sinterklaas. Hele families op de been, gezellig het Sinterklaasjournaal kijken om in de sfeer te komen. En dan begint het. Ik zie mezelf weer zitten. Met kids bij mijn ouders aan de koffie. Schoentjes gezet...wat een spanning bij de kids! Zit er wat in? De spanning bij mijn moeder, van het gezicht af te lezen. Vinden ze de kadootjes wel leuk? En mijn vader maar genieten van de gezichten van de kinderen, hij glundert er van. De aanloop naar pakjesavond is niet anders. Verlanglijstjes werden geschreven, Sint reageerde zelfs terug! Het is een traditie in Nederland, een familietraditie, ook al wankelt deze nu ook. Maar je kan er niet onderuit dat het een familiefeest is. Ben ik de enige, die hier last van heeft? Die geliefden moet missen en dat dat juist met deze dagen zo hard aan kan komen?

Ik weet heus wel hoor, dat het niet overal koek en ei is. Ook al lijkt dat aan de buitenkant wel zo. Want ik denk aan de gescheiden gezinnen. Aan de kinderen die nu voor het eerst sinterklaas bij alleen mama of alleen papa moeten vieren vanwege de scheiding. Ook al vier je dan ' lekker' twee keer sinterklaas. Jouw kadootje zou zijn papa en mama weer bij elkaar en dat gaat echt niet gebeuren.
Er zijn gezinnen die iemand hebben verloren, die ze dierbaar was. Juist in die familiedagen is dat gemis er, je kan er niet omheen. Hoe positief je ook in het leven staat, hoe je ook uitgaat van je kracht, er is een leegte. Een leegte die je altijd zal blijven voelen. Juist met deze familietradities.

Aan mijn omgeving merk ik dat velen niet in de gaten hebben wat er bij jou kan spelen. Het is immers alweer zo'n tijd geleden. Er wordt overgegaan op regeldingen, op plannen maken, recepten verzamelen of iets anders. Soms best lastig, dat het gemis niet altijd gezien wordt. Of zouden mensen er niet naar durven vragen? De feestdagen worden ook altijd zo opgehemeld. Want dan moet het gezellig zijn. Moet je bij je familie zijn. Want het is immers Kerst.

Dan zijn er in de decembermaand op school ook vaak voorstellingen, door de kinderen uitgevoerd. De gymzaal is werkelijk omgetoverd in een sprookjesachtige sfeer. Bijna donker, overal verlichting. Mooie kerstboom, prachtige versiering. De juffen en meesters in mooie kleding. Spanning in de klas. Ken ik het liedje wel goed genoeg? Durf ik mijn kerstwens wel op te zeggen als ik daar op het podium sta? En vooral...komen mijn papa en mama wel op tijd? Weten opa en oma de weg wel maar mijn school? Wat een spanning! De spanning stijgt...
Wat mij dan het meest raakt, is dat de omgetoverde sprookjesachtige gymzaal bomvol zit met ouders, opa en oma's, buurvrouwen, neefjes, nichtjes. Al deze mensen hebben de moeite genomen om speciaal naar de kinderen te komen kijken. Daar krijg ik elke keer weer kippenvel van.
Als wij aan de beurt zijn en het podium opgaan, wordt het stil in de zaal. Eenmaal begonnen krijgen de kinderen energie en zingen ze uit volle borst. Een enkeling vergeet zijn tekst, kijkt vol bewondering de zaal in en is onder de indruk. En vergeet te zingen! Flitsende camera's, iPhones in de aanslag. Kriebels krijg ik ervan. En een brok in mijn keel. Elke keer weer. Komt het ook door het gemis van mijn ouders, dat ik dit zo ervaar? Want ik weet dat die van mij zo reuzetrots waren op hun kleinkinderen, en er elke keer o zo graag bij waren. Of is het juist, dat ik zie, dat deze vaders en moeders, opa's en oma's, er in het hier en nu zijn voor hun kinderen en kleinkinderen? Dat ze soms niet eens beseffen, dat ze hiermee herinneringen maken? Herinneringen die ook als zij er ooit niet meer zijn, in het geheugen opgeslagen worden? En dat je het nu moet doen? Ik geloof in dat laatste. Want elk kind is de moeite waard en wil gezien worden! Zeker door je eigen ouders en je opa en oma. Zo waardevol. Een kadootje voor nu en in de toekomst!
Hoewel het gemis me juist ook in die donkere familiemaand behoorlijk kan overvallen, zit het in me om ook te waarderen wat er wel is. Dat verklaart mijn brok in mijn keel en de tranen in mijn ogen. Waardering om dat wat er wel is!

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen