Lotje de kat, pubers en verdriet

miriam-van-broekhuizen Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 18-12-2012 om 19:25

Met dank aan Youtube en Marco Borsato

Wat een decemberstress dit jaar voor ons gezin... In deze donkere maanden hebben veel mensen een beetje de blues. Maar met sint en Kerst voor de deur is er vaak een mooi lichtpunt. Lieve mensen bij elkaar, die warmte en gezelligheid zoeken. Die om elkaar geven en graag bij elkaar zijn. Maar oh wat is dat moeilijk als je dierbaren hebt verloren. Voor Britt en Lars dit jaar extra moeilijk. Want wie was de motor achter het sinterklaasfeest? Juist... oma. Oma maakte mailtjes, vroeg om verlanglijstjes, Britt en Lars waren er weken lang druk mee. Mooie lijstjes, met links naar de sites van de bekende winkels, met fotootjes van hun wensen. En sint mailde dan terug, als iets was uitverkocht. Zij was de motor.
Hoe zuur dan, het allereerste sintfeest met twee lege plekken op de bank. Met heus blije kindergezichtjes, Ruben, Max en Mara genoten enorm van de grote wasmand (die net als ieder jaar een paar dagen zoek was en zomaar ineens op pakjesavond weer voor de deur stond maar nu gevuld…) vol met kadootjes! Zij hadden niet door dat oma de motor was achter dit familiefeest. Maar Britt en Lars des te meer. Voor Britt hoefde het allemaal niet meer, die stomme idiote feesten. Zonder oma en opa Duf. Nee, laat maar zitten. Hoezo verlanglijstjes?

En zo dwaalden mijn gedachten steeds weer af. Pubers en rouw, hoe moeilijk om mee om te gaan. Het is bekend, dat kinderen hun ouders beschermen in hun verdriet. Dat dat verdriet er dan later uitkomt. Dat weet ik wel. Maar hoe kan ik als haar moeder ervoor zorgen dat het eruit komt? Muziek opzetten? Foto’s erbij pakken, de oude albums die we hebben liggen van opa en oma? Britt sloot zich af. Lusteloos lag ze op de bank, geen zin om te daten met vriendinnen. Geen zin om de stad in de gaan. Pubers, die daar geen zin in hebben? Huh? Dat klopt toch niet. Dus een signaal. Maar hoe ga je daar mee om als ouder?
Als ouders maak je je zorgen als je kids niet lekker in hun vel zitten. Je wilt er voor ze zijn. Dan willen ze wel knuffelen, dan weer niet. Op de meest onverwachte momenten vloog ze me om de nek. En als ik dan dacht er tijd aan te moeten besteden kwam dat haar helemaal niet uit. Met die nukkige puberbuien. ‘Mam, ik hoef echt niks voor sinterklaas. Echt niet. Hoezo verlanglijstje? Ik zei toch dat ik er niet aan meedeed dit jaar?’ Lars had hem al lang en breed af. In geuren en kleuren. Met prijsjes en alles erbij. Mooie fotootjes ook. En tips om via internet te bestellen. ‘Maar dan wel op tijd mam, de levertijd is wel 3 dagen.’ Dank je wel Lars, voor het meedenken.
Nee, dan die sinterklaasgedichten. Die ook nog. Ppffff. Ja want dat deden we elk jaar. Als we dat nu niet doen, valt het des te meer op , dat ze niet meer in ons midden zijn. Dus, aan de slag. Nou mooi niet. Ik klapte helemaal dicht. Geen woord kwam er op papier. Ook niet met de gedichtenmachine. Grrr. Hoezo gezellig doorvieren? Want dat zouden ze gewild hebben. Nou jammer dan, voor mij hoeft het ook even niet. En Britt hoefde ik ook niet om hulp te vragen.
Gelukkig kwam het de volgende dag weer op tijd goed met mijn hoofd. De gedichtjes waren wel korter en iets minder gemeend dan vorige jaren. Maar er stond in ieder geval iets op papier. Dat kon er wel mee door.
Pakjesavond was aangebroken. De familie Hartjes kwam al vroeg zodat we samen konden eten. Max en Mara waren helemaal druk van de spanning. Ze stonden steeds voor het raam te kijken. Dus we zaten heel vroeg aan tafel, want immers na het eten zou sint vast komen. Een lekker flesje wijn erbij voor de mama’s en de papa’s hielp de spanning te verminderen. We proosten op onze dierbaren. Britt en Lars bekommerden zich om Ruben, Max en Mara. Lars wilde graag bonzen op de deur. Zo gezegd zo gedaan. Gauw de mand en zakken kadootjes naar binnen en het feest kon beginnen.
Ik zag dat vooral Britt veel aan anderen aan het geven was. Zorgen voor Max en Mara, af en toe de glaasjes wijn van haar tante en moeder vullen, pepernootjes erbij. Ze stak het kaarsje aan bij de foto van opa en oma. En ik dacht aan haar. Aan hoe haar week was. Hoe verdrietig en neerslachtig ze was. Hoe ze haar opa en oma toch zo miste. En dat ik dat verdriet niet weg kon nemen. Hoe graag ik dat ook wilde. Hoe graag wilde ik haar wel niet helpen. Maar ik had het juiste knopje nog niet gevonden. Misschien zat ik haar wel juist teveel achterna.

En een paar dagen later zit Britt achter haar laptopje. ‘Mam, kom eens? Ik wil je wat laten horen. Kom je? Misschien moet je er wel van huilen, hoor’. Ik kom eraan, sta achter haar. Niet beseffend dat er iets moois staat te gebeuren. Dat wat ik al weken wil, hoe ik er ook mijn best voor doe. Maar wat telkens weer niet genoeg was. Waarin in zoekende ben. De oplossing zit voor me. Ik heb het nog niet door. Ik vraag aan haar: ‘Hoezo moet ik dan huilen denk je?’ Britt zegt niks. Ik zie op haar scherm dat ze wat opzoekt op Youtube. Ik denk bij mezelf aan wat ik nog allemaal moet doen. Zo tijd om te gaan koken, Lars moet zo weer naar voetbaltraining. Nou, mens, ga er maar lekker even bij zitten hoor, maak maar tijd voor Britt, zegt een stemmetje in me. En dat doe ik. Ik schuif een stoel aan en kijk naar haar scherm. Britt klikt het liedje aan dat ze bedoelt. ‘Kijk mam, dit doe ik altijd als ik verdrietig ben en oma en opa Duf zo mis.’ En ik luister en kijk naar het liedje ‘Lieve Frederieke’ op YouTube. En inderdaad, de tranen komen al gauw. Net als bij ‘Opa’s laatste feestje’ van Kinderen voor Kinderen, het volgende nummer dat Britt kiest. En wat denk je van 'Afscheid nemen bestaat niet' van Marco Borsato. Nu ik de tijd heb genomen voor haar, is het moment ineens goed. ‘Dit doe ik altijd mam, als ik verdrietig ben. Dit helpt mij.’ Zo hebben we zomaar ineens het verdriet losgelaten, ik de zorgen om Britt, en dan ineens dient zich de oplossing vanzelf aan. Britt heeft haar eigen manier gevonden om met haar emoties als verdriet en het gemis om te gaan. Hoe mooi is dat.

‘Lieve zieke Frederieke
waar ik zoveel van hou
Ik wou dat de tijd niet verder ging.’

Opa’s laatste feestje
‘Dat hij zelf niet meer mee kan doen dat mis ik nog het meest.’

Plaats een reactie

Zelf een opmerking of een tip? Plaats hier je comment en geef jouw advies!

 



captcha

Andere columns van miriam-van-broekhuizen