Lotje de kat: alles is familie
Blogpost door: miriam-van-broekhuizen
Geplaatst op: 23-09-2014 om 19:53
Alles is familie. Je familie, je gezin van herkomst. Het gezin als hoeksteen van de samenleving? In je gezin word je gevormd. Je ouders zijn je rolmodellen, zij leven voor. Wat je ouders doen is voor jou de normaalste zaak van de wereld. Als je zo jong bent, weet je niet eens anders. Maar zie je wat je ouders doen. Van je ouders kan je leren, je imiteert hen. Later, als je ook met andere gezinnen in aanraking komt, merk en zie je dat het vaak ook anders kan. En maak je er je eigen normen en waarden van. Als klein kind ontdek je de wereld, spelenderwijs oefen je dingen, ga je op onderzoek uit. Met je ouders als veilige haven achter je. Je steun en toeverlaat. Zij hebben gemaakt dat je je veilig voelt om de wereld in te durven gaan. Je ouders zijn je achtervang. Ze staan als het ware altijd achter je. Ze kunnen je spiegelen, laten zien dat iets meerdere kanten kan hebben. Jij maakt je keuzes, maar je ouders, je warme nest, steunen je in voor en tegenspoed.
Gisteren heb ik weer eens een grote leegte ervaren. Het gemis van mijn beide ouders kwam snoeihard binnen. Totaal onverwacht voor mij. Ik heb mijn verhaal al zo vaak gedaan. Dacht ik. En zomaar ineens had ik weer een brok in mijn keel. Tjonge wat kwam dat binnen zeg.
Het gesprek dat we aan het voeren waren, was prettig. We zaten qua ideeën op een lijn. Zij als eigenaar van kinderopvang De Gekke Geit, ik als eigenaar van Sla Je Slag Met Gedrag. We lunchten heerlijk, hadden een goed gesprek. Qua normen en waarden, over omgaan met kinderen en ouders zaten we op een lijn. Natuurlijk had ik mijn boekje voor kinderen in de rouw bij me; het boekje wat ik heb geschreven dankzij mijn columns op de Mijn Kind website. Ik ben erg trots op het resultaat moet ik zeggen. Voelt nog een beetje vreemd weliswaar, dat het ook 'gewoon' te verkrijgen is bij o.a. bol.com. Jeetje denk ik dan, dat heb ik geschreven! Trots ben ik, en ook doelgericht. Want door mijn levensgeschiedenis ben ik tot schrijven gekomen. De ervaringen met de kinderen uit mijn klas gaven me inspiratie. En nu ligt Lotje de kat op mijn eigen tafel. En ik hoop op vele tafels. Op die van ouders, van leerkrachten, van mensen die kinderen willen ontstemmen en begeleiden om om te gaan met een verlies. Dat heb ik voor ogen. Minder taboe, gewoon bespreekbaar. Dat kunnen kinderen heel goed, sterker nog, daar kunnen volwassenen nog veel van leren.
En toen kwam daar ineens van haar dè vraag. Goh hoe is dat zo gekomen eigenlijk, dat je dit boekje heb geschreven? En zoals altijd vertel ik dan hoe mijn eerste column is ontstaan. Hoe ik zoveel inspiratie kreeg dat er meerdere columns zijn ontstaan. En ineens zag ik voor me, hoe ik samen met mijn moeder, in het ziekenhuis, die eerste column aan het lezen was. Zij in bed, ik ernaast. Het computerscherm op www.mijnkind.com. Beetje twijfelachtig vertelde ik het haar. Immers mijn vader, die enkele weken daarvoor was overleden, was er de aanleiding toe. Dat was nog zo vers, zowel voor mij als voor haar. Alsof het niet gebeurd was. Alsof hij zo maar op bezoek kwam in het ziekenhuis. Zo onwerkelijk, zo nog lang niet waar. Maar tegelijkertijd dus echt wel. We hebben als gezin, mijn moeder mijn zusje en ik, intense dagen en weken beleefd. Daar zaten we nog middenin, toen ze zelf opgenomen moest worden. De afloop van de opname liep totaal anders dan we hadden verwacht...
Het beeld kwam omhoog. Want wat was mijn moeder toch trots op me. Ze vroeg de verpleging om te komen kijken, naar wat haar dochter had geschreven. Ze vond het geweldig. Ik was blij en opgelucht, en trots. Ook de tweede column hebben we samen zitten lezen. Ze stond zo achter me, zoals een moeder achter haar dochter kan staan. De steun en toeverlaat! Dat je zelf de wereld ingaat, een avontuur aangaat, je eigen beslissingen maakt. Maar wat is het dan fijn, als je merkt dat ze achter je staat.
Ik ben ook trots dat ik ook kinderrouwgroepen organiseer. Dat er uit iets aangrijpends in mijn leven, dat wat je nooit meer kwijtraakt, ook iets moois is ontstaan. De kringloop van het leven. Mijn motivatie om met kinderen te werken. Omgaan met tegenslag, dat is wat je kan leren. Niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar doorleven en doorgaan. Maar wel met de ander in je hart! Dat is mijn kracht. Mijn boekje is daar een bewijs van. Ik heb het al een paar dagen in huis. Kijk er vol bewondering naar. Kan het bijna niet geloven, maar het is toch echt waar!
Zij vroeg naar hoe het is ontstaan. En dat raakte me ongelofelijk. Ik voel mijn moeder, ik voel haar trots, maar ik voel ook intens het gemis. Zomaar ineens. Wat had ik graag met haar en natuurlijk met mijn vader, samen het prachtige boekje Rolderdebolder met Lotje de kat doorgebladerd. Net zoals mijn eerste columns. Haar hand op mijn schouder, het onvoorwaardelijk achter me staan. Dat gemis kwam als donderslag bij heldere hemel binnen.
Intens verdriet voelde ik. Ook intense blijheid, dat ze ook nu heus wel met me meekijkt. Intens voelen, dat ze over mijn schouder heeft meegekeken. Zoals ik dat ook heb ervaren nadat zij mijn vader achterna gegaan was. Want het ziekenhuis is ze nooit meer uitgekomen. Dat heeft niet zo mogen zijn. Maar ik voelde haar ook daarna nog, als ik mijn column aan het schrijven was. Zo voel ik ook nu de trots van mijn ouders, mijn familie, de onvoorwaardelijke steun. Van vader en moeder op kinderen. Want alles is familie. Of je dat nou wil of niet!
Plaats een reactie
Andere columns van miriam-van-broekhuizen
-
In de kast, uit de kast! Over het hebben van een kort lontje.
Zie je hem voor je, zo'n kast met allemaal laatjes en deurtjes erin? Waar je van alles in kan stoppen? Proppen? Alles wat je tegenkomt duw je achter een deurtje. Of een laatje. Hups, nog een sok. En een onderbroek! En een stapel foto's. Wat dan ook. Lekker...
In de kast, uit de kast! Over het hebben van een kort lontje. -
Gewoon even pinnen, papa!
Ja ja de voorjaarsvakantie komt er weer aan! Iedereen kijkt ernaar uit. Even helemaal niks, geen school, geen werk. Opladen gaan we! Dus gezinnen met kinderen gaan erop uit. Op naar de zon, een skioord of in eigen land naar een huisje op een park of een hotelletje...
Gewoon even pinnen, papa! -
Help....de peuterpubertijd!
Van de week in de supermarkt zag ik het weer eens gebeuren. Een driftig klein kereltje, hij zette zijn gezicht op zijn allerboost. Ik zag hoe hij een prullip maakte, zijn armpjes gingen over elkaar, zijn beentjes bleven stokstijf staan. Voor het rek met de snoepje...
Help....de peuterpubertijd!
Op 30-09-2014 om 20:58
Hallo Miriam, een nicht van mij zou graag een boek kado willen krijgen over rouwverwerking bij kinderen. Is dit boek daar geschikt voor en zo ja, wat kost het en kan ik dit bij jou kopen? Groetjes, Gerda. Je kent mij van de Heuvellaanschool.
Op 01-10-2014 om 09:15
Hallo Gerda! Wat leuk dat ze het wil bestellen! Het is zeer geschikt voor rouwverwerking! Voor kinderen in de onderbouw en middenbouw. Op 11 oktober is het ook te koop op de Apeldoornse Uitvaartbeurs, en je kan het bij bol.com bestellen. Veel succes ermee voor je nichtje!
Groetjes Miriam.